Tevazu

Tevazu, kibirin, hor görmenin, hükmetmenin, yok etmenin zıttı. Anlayışın, mütevaziliğin, hoşgörünün, saygının, yücegönüllülüğün eşi. İktidarın, zenginliğin, bilginin getirdiği gücün ayrıştırma, ezme, hükmetme, yok etmeye götürmediği, insanın özünü unutmadığı bir yol tevazu.
Tevazu güç sahibi olmak, ama bunu yok etmek için kullanmamak. Tevazu söz sahibi olmak, ama bunu hükmetmek için kullanmamak. Tevazu bilgi sahibi olmak, ama bunu bireysel amaçlar için değil, ortak değerler için ortaya koymak. Doğayı, evreni, insanı eş görmek.
Tevazu binyıllar boyunca İstanbul’un özüne işlemiş, geleneğine yerleşmiş kenti ve kültürünü tanımlayan bir kavram, bir erdem. İstanbul’un tasarım kültüründe, mütevazi sadeliği, oranları ve doğa ile uyumu ile kaynaşan, yüzyıllar boyu kenti biçimleyen bu anlayış, son yıllarda artarak küreselleşme, kapitalizm, tüketim kültürü kıskacında dönüşüyor. Kentsel mekanda daha çok dev beton binalar, en büyük AVM’ler, en yüksek kulelerin çoğalmasıyla özünden çözülüyor, kent doğanın parçası olduğunu unutarak, ona hükmetmeye girişiyor, öte yandan insani ilişkiler ve iletişim biçimleri değişiyor.
Serginin manifestosu kentin öz değerlerinden birisi olan tevazu. Günümüzün bilimsel, teknolojik gelişmeleri ışığında geleceğin tasarımının nasıl olması gerektiğini sorgulayan gençler, bu kavramı kültür, kapitalizm, ekoloji, sürdürülebilirlik ve insan ilişkileri çerçevesinde irdeliyor, eleştiriyor ve öneriler sunuyorlar.